Δρυάδες Η Όμορφη Νύμφη του Δέντρου Μυθολογία Εξηγήσεις

Η ελληνική μυθολογία έχει γοητεύσει μεγάλο μέρος του κόσμου εδώ και πολλές δεκαετίες. Η αφθονία των θεών και των θεών τους, τόσο των καλών όσο και των κακών, έχουν εξάψει τη φαντασία πολλών. Ένα τέτοιο πλάσμα είναι ο Dryad ή νύμφη δέντρου.

Αυτές οι θεές της φύσης ήταν τόσο φοβισμένες και σεβαστές στην αρχαία Ελλάδα, ώστε τα δάση έγιναν ιεροί τόποι και τα μέλη της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας συχνά ζητούσαν την άδεια του θεού ακόμη και για να κόψουν ένα δέντρο σε ένα μέρος όπου μπορεί να κατοικούν νύμφες.

Θα βρείτε αναφορές για τις Δρυάδες σε πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς, ακόμη και αν δεν χρησιμοποιείται αυτός ο όρος, αλλά είναι στην Ελλάδα όπου ξεκίνησαν. Έτσι, αν είστε έτοιμοι να μάθετε τα πάντα για αυτά τα μυστικιστικά και ντροπαλά πλάσματα, συνεχίστε να διαβάζετε.

Ιστορία των Δρυάδων

Ο όρος Δρυάδες χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα στο πλαίσιο της μυθολογίας και των θρησκευτικών πεποιθήσεων γύρω στο 1700 - 1100 π.Χ. Συνδέθηκαν με πολλές διαφορετικές ιστορίες, αλλά ήταν περισσότερο γνωστές για τη φροντίδα του βρέφους Δία όταν κρυβόταν από τον πατέρα του, τον Κρόνο.

Αυτές οι μικρές θεές ζούσαν μέσα και μαζί με τα δέντρα του δάσους. Η αρχική Δρυάδα ήταν μια νύμφη της βελανιδιάς. Η ίδια η λέξη Δρυς σημαίνει βελανιδιά στα ελληνικά. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου ο όρος Δρυάδα κατέληξε να σημαίνει κάθε είδους νύμφη που κατοικεί στα δέντρα.

Οι Δρυάδες έπαιρναν συχνά τη μορφή νεαρών και όμορφων γυναικών και οι περισσότερες από αυτές ζούσαν αθάνατες ζωές. Σε αντίθεση με πολλές άλλες νύμφες και νεράιδες στη λαϊκή παράδοση σε όλο τον κόσμο, οι Δρυάδες δεν ήταν άτακτες αλλά μάλλον ντροπαλές και ανεπιτήδευτες.

Μόλις η μυθολογία των Δρυάδων αναπτύχθηκε, προέκυψαν πέντε κύριοι τύποι Δρυάδων, αν και όσο πιο βαθιά εμβαθύνεις στις αρχαιοελληνικές δοξασίες αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι σχεδόν κάθε φυτό θεωρούνταν ότι είχε τη δική του Δρυάδα προστάτιδα. Διαχωρίζονταν ανάλογα με το είδος του δέντρου με το οποίο σχετίζονταν.

Το Meliai

Οι Μελιάδες ήταν οι νύμφες της τέφρας. Πιστεύεται ευρέως ότι γεννήθηκαν όταν η Γαία γονιμοποιήθηκε από το αίμα του ευνουχισμένου Ουρανού.

Οι Ορειάδες

Οι νύμφες Oreiades συνδέονταν με τα ορεινά κωνοφόρα.

Οι Χαμαδρυάδες

Οι Χαμαδρυάδες ήταν δρυάδες τόσο της βελανιδιάς όσο και της λεύκας. Συνήθως συνδέονταν επίσης με δέντρα που πλαισίωναν ποτάμια και ιερά δεντροστοιχίες. Αυτός ο τύπος δρυάδας ήταν ο μόνος που δεν θεωρούνταν αθάνατος. Η ζωή τους ήταν συνδεδεμένη με εκείνη του δέντρου μέσα στο οποίο κατοικούσαν και όταν πέθαινε η μία, πέθαινε και η άλλη.

Οι Μαλιάδες

Οι Μαλιάδες θεωρούνταν οι νύμφες που ζούσαν σε οπωροφόρα δέντρα, όπως οι μηλιές. Θεωρούνταν επίσης οι προστάτιδες των προβάτων. Στην πραγματικότητα, η ελληνική λέξη "μέλας" σημαίνει τόσο πρόβατο όσο και μήλο.

Το Daphnaie

Οι Daphnaie ήταν ένας σπάνιος τύπος δρυάδας που σχετιζόταν με δάφνες.

Εξαιτίας του σεβασμού που είχαν οι άνθρωποι για τις Δρυάδες, ο αρχαίος ελληνικός λαός έχει για τις νύμφες των δέντρων τους, οι άνθρωποι συχνά έκαναν προσφορές για να κατευνάσουν την ιδιοσυγκρασία και να ευχαριστήσουν αυτές τις νύμφες των δέντρων όταν έφτανε η ώρα της συγκομιδής από τα δέντρα και τα κλαδιά.

Φρόντιζαν επίσης να ζητούν την άδεια του θεού για να κόψουν οποιοδήποτε δέντρο, λόγω των Χαμαδρυάδων, των οποίων η ζωή ήταν συνδεδεμένη με τη ζωή του δέντρου τους.

Dryad Εικόνες, εικόνες και σχέδια

Πολλές απεικονίσεις των Δρυάδων έχουν βρεθεί σκαλισμένες σε ξύλο ή πέτρα, που τις δείχνουν να κρυφοκοιτάζουν μέσα από τα δέντρα ή να κατοικούν στις δασικές τους κατοικίες. Αυτές οι εικόνες συχνά απεικόνιζαν τις Δρυάδες να μοιάζουν με τα δέντρα ανάμεσα στα οποία ζούσαν, με μακριά άκρα, φύλλα που έμοιαζαν με μαλλιά και σώματα φτιαγμένα ή καλυμμένα με βρύα.

Οι Δρυάδες στη Μυθολογία Εξηγήσεις

Στην ελληνική μυθολογία, οι Δρυάδες ήταν ντροπαλά, δειλά και ήσυχα μυθικά πλάσματα που ήταν δεσμευμένα να προστατεύουν τα δέντρα και τα δάση. Θεωρούνταν πιστές στη θεά Άρτεμη, την οποία μάλιστα θεωρούσαν μητέρα τους.

Αυτά τα πνεύματα-φύλακες, ανάλογα με τη μυθολογική ιστορία που διαβάζετε, ήταν είτε εντελώς αθάνατα είτε η ζωή τους ήταν εξαιρετικά μακρά χάρη στο γεγονός ότι η ζωή τους ήταν συνδεδεμένη με το δέντρο με το οποίο ήταν συνδεδεμένα.

Αυτό σήμαινε ότι αν πέθαινε η Δρυάδα, το δέντρο θα μαράζωνε και θα πέθαινε. Το ίδιο συνέβαινε και αν πέθαινε το δέντρο τους, αναπόφευκτα θα πέθαινε και η Δρυάδα.

Οι Δρυάδες θεωρούνταν πάντα θηλυκές, τουλάχιστον εμφανισιακά, και μπορείτε να βρείτε πολλές απεικονίσεις Δρυάδων στην αρχαία ελληνική τέχνη και ποίηση που μιλούν για την ανυπέρβλητη ομορφιά τους και τις παρουσιάζουν ως ανθρωποειδή πλάσματα.

Αν και πίστευαν ακράδαντα ότι τα φυσικά χαρακτηριστικά τους ταίριαζαν με τα ίδια τα δέντρα στα οποία κατοικούσαν και τα προστάτευαν.

Στην ελληνική μυθολογία, πολλές διαφορετικές ιστορίες περιλάμβαναν τις Δρυάδες, ιδίως το πώς μεταμορφώθηκαν σε Δρυάδες - πολλές Δρυάδες θεωρούνταν στην πραγματικότητα είτε άνθρωποι αρχικά είτε παιδιά των θεών της φύσης.

Η πιο διάσημη ιστορία της ελληνικής μυθολογίας είναι αυτή της Δάφνης και του Απόλλωνα.

Δάφνη

Η Δάφνη ήταν μια ξηράδα που περνούσε τις μέρες της δίπλα στο ποτάμι με τις αδελφές της και τον πατέρα της, τον Θεό του ποταμού, τον Πηνειό.

Ο θεός Απόλλωνας είχε προσβάλει τον Έρωτα, και για εκδίκηση, ο Έρωτας έριξε ένα χρυσό βέλος στον Απόλλωνα που τον έκανε να ερωτευτεί παράφορα τη Δάφνη. Ο Έρωτας έριξε στη συνέχεια ένα μολύβδινο βέλος στη Δάφνη, ώστε να μην μπορέσει ποτέ να τον αγαπήσει ξανά.

Ο Απόλλωνας έψαχνε απεγνωσμένα τη Δάφνη, ένιωθε ότι δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν, αλλά εκείνη πάντα το έσκαγε.

Μια μέρα, κατέφυγε στο δάσος σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από τις καταδιώξεις του, αλλά όπως πάντα την έβρισκε. Παρακάλεσε τον πατέρα της να την προστατεύσει από τις προσεγγίσεις του Απόλλωνα και εκείνος συμφώνησε.

Μόλις ο Απόλλωνας πήγε να την αγγίξει, το δέρμα της έγινε τραχύ, σαν φλοιός δέντρου. Σιγά σιγά τα μαλλιά της έγιναν φύλλα και τα μέλη της κλαδιά.

Ωστόσο, ο Απόλλωνας ορκίστηκε να την αγαπάει πάντα, ακόμα κι αν τώρα στεκόταν σαν δάφνη. Υποσχέθηκε να έχουμε πάντα τα φύλλα της στο κεφάλι του και να τοποθετεί αυτά τα φύλλα σε κάθε ήρωα. Επίσης, μοιράστηκε μαζί της τις δυνάμεις της αιώνιας νεότητας, ώστε να παραμείνει για πάντα πράσινη.

Αυτή η ιστορία ενσαρκώνει πραγματικά τον τρόπο με τον οποίο οι Δρυάδες και οι Νύμφες αντιμετωπίζονταν στη μυθολογία τους. Πολλές ιστορίες αφορούσαν τις προσεγγίσεις των λάγνων Θεών και την επακόλουθη προσπάθεια διαφυγής από αυτές τις Δρυάδες.

Έτσι, οι Δρυάδες όχι μόνο προτιμούσαν να παραμένουν μακριά από τα μάτια των ανθρώπων, αλλά και απέφευγαν να τις βλέπουν οι περισσότεροι Θεοί.

Παρόλο που οι Δρυάδες ήταν σεβαστές και μερικές φορές ακόμη και φοβισμένες, οι δυνάμεις ή οι ικανότητές τους ήταν αρκετά περιορισμένες. Λέγεται ότι είχαν κάποιο έλεγχο πάνω στα δέντρα και τα κλαδιά του δάσους, ενώ μερικές μπορούσαν ακόμη και να μιλήσουν με ζώα και άλλα πνεύματα.

Ωστόσο, θεωρούνταν μόνο δευτερεύουσες θεές ή κατώτερες θεότητες, οπότε οι δυνάμεις τους δεν ήταν τόσο ισχυρές όσο, ας πούμε, του θεού Δία.

Ονόματα Δρυάδων στην Ελληνική Μυθολογία

Αν δεν κοιτάξετε όλη τη λογοτεχνία και την ποίηση που άφησαν πίσω τους οι Αρχαίοι Έλληνες, είναι δύσκολο να εντοπίσετε πόσες διαφορετικές Δρυάδες υπήρχαν διάσπαρτες στα μυθολογικά τους αποθέματα. Γι' αυτό συγκεντρώσαμε μερικά από τα ονόματα που γνωρίζουμε και τι είδους Δρυάδες ήταν.

• Aigeiros - Hamadryad της μαύρης λεύκας

• Άμπελος - Hamadryad του άγριου αμπελιού

• Atlanteia - Hamadryad, μητέρα ορισμένων από τις Δαναΐδες του βασιλιά Δαναού

• Μπαλάνης - Hamadryad του δέντρου βελανιδιάς/ilex

• Byblis - Ένα κορίτσι από τη Μίλητο που μεταμορφώθηκε σε Χαμαδριάδα

• Erato - Προφητική δρυάδα του όρους Kyllene

• Eidothea - Oreiad νύμφη του Όρους Άλλοι

• Karya - Hamadryad της φουντουκιάς/καστανιάς

• Khelone - Oreiad dryad που μεταμορφώθηκε σε χελώνα ως τιμωρία

• Kraneia - Hamadryad της κερασιάς

• Morea - Hamadryad της μουριάς

• Pitys - Oreiad dryad που αγαπήθηκε από τον Pan

• Πτελέα - Hamadryad της φτελιάς

• Syke - Hamadryad της συκιάς

Δρυάδες στη λογοτεχνία

Ευτυχώς, οι Αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν να γράφουν τα πάντα. Η αγάπη τους για την τέχνη, τις ιστορίες, τη μουσική και την ποίηση σημαίνει ότι πολλές από τις ιστορίες που μιλούσαν για τις Δρυάδες είναι ακόμα διαθέσιμες σήμερα, όπως ακριβώς ήταν τότε.

Στη λογοτεχνία παίρνουμε πολύ περισσότερες πληροφορίες για τις δρυάδες, για το ποιες ήταν, πώς συμπεριφέρονταν και για τις δυνάμεις που πίστευαν ότι είχαν μέσα τους.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από την ελληνική λογοτεχνία που μιλούν για τις περίφημες Δρυάδες.

"Αλλά ο Δίας, από την πολύπλευρη κορυφή του Ολύμπου, είπε στη Θέμιδα να καλέσει όλους τους θεούς σε συνέλευση. Εκείνη πήγε παντού και τους είπε να πάνε στο σπίτι του Δία. Δεν υπήρχε ποταμός [Ποταμός] που να μην ήταν εκεί, εκτός μόνο από τον Ωκεανό (Ωκεανός), δεν υπήρχε ούτε ένας από τους Νυμφαίους (Νύμφες) που ζουν στα όμορφα άλση (αλσέα) [δηλ. Δρυάδες], και τις πηγές των ποταμών (πεγαί ποταμών) [δηλ. Ναϊάδες].και τα χορταριασμένα λιβάδια (pisea poiêenta), οι οποίοι δεν ήρθαν. Αυτοί όλοι συγκεντρωμένοι στον οίκο του Δία νεφοσυλλέκτες πήραν θέσεις ανάμεσα στους λείους πέτρινους περιπάτους του μοναστηριού".

"Ένα κοράκι που φλυαρεί ζει εννέα γενιές γερόντων, αλλά η ζωή ενός ελάφιου είναι τέσσερις φορές η ζωή ενός κοράκιου και η ζωή ενός κορακιού κάνει τρία ελάφια να γεράσουν, ενώ η Φοινίξ (Φοίνικας) ζει εννέα αρπακτικά, αλλά εμείς, οι πλούσιες Νύμφες, κόρες του αηδόχου Δία, ζούμε δέκα Φοινίξες".

"Διόνυσε, που χαίρεσαι να σμίγεις με τις αγαπημένες χορωδίες των Νυμφών των Ορέων, και που επαναλαμβάνεις, ενώ χορεύεις μαζί τους, τον ιερό ύμνο, Εύιος, Εύιος, Εύιος! Η Έκο (Ηχώ), η Νύμφη του Κιθαιρώνα (Κιθαιρώνα), ανταποδίδει τα λόγια σου, που αντηχούν κάτω από τους σκοτεινούς θόλους των πυκνών φυλλωμάτων και ανάμεσα στους βράχους του δάσους- ο κισσός περιβάλλει το μέτωπό σου με τις έλικες τουφορτισμένο με λουλούδια."

"Εκείνες [οι Νυμφαίες Δρυάδες (Dryad Nymphs)] οι οποίες σε παλιές μέρες, σύμφωνα με την ιστορία των ποιητών, φύτρωναν από τα δέντρα και ιδιαίτερα από τις βελανιδιές".

"Πλούσια ντυμένη με πανέμορφη στολή, και ακόμα πιο πλούσια η ομορφιά της- τέτοια είναι η ομορφιά των Ναϊδών (Ναϊάδων) και των Δρυάδων (Δρυάδων), όπως συνηθίζαμε να ακούμε, περπατώντας στους δασικούς δρόμους".

Ο μαγικός κόσμος των Δρυάδων

Αν και οι ιστορίες των Δρυάδων μπορεί να έχουν ξεθωριάσει λίγο από τη συλλογική ανθρώπινη συνείδηση, η επιρροή που είχαν στη σύνδεσή μας με τη φύση και τον σεβασμό που της αξίζει παραμένει.

Πολλοί πολιτισμοί ανά τους αιώνες, πριν αποκτήσουμε λίγο περισσότερη επιστημονική κατανόηση, χρησιμοποιούσαν τη δημιουργία τέτοιων πλασμάτων για να κατανοήσουν τον φυσικό κόσμο και τις χαοτικές συμπεριφορές του.

Είτε οι Δρυάδες είναι πλάσμα της πραγματικότητας είτε της φαντασίας, αιχμαλωτίζουν τις δημιουργικές καρδιές των Αρχαίων Ελλήνων για αιώνες, και κάθε τόσο εξακολουθούν να εμφανίζονται στις σύγχρονες τέχνες.